Вялiкі ў сьвеце ёсьць закон:
Не пажадай сябровай жонкі.
Сваё канечне ставіць кон —
Ллысьці насупраць, на сажонкі.
Мой дружа, ты ў віры падзей
Згубіў свой дом і вобраз стройны.
Ты жыў бяз пробліску надзей,
Зноў ажаніўся і спакойны.
А жонка першая твая
З далячыні цябе чакала.
Праз дваццаць год ня ты, а я...
Мяне, бяздомнага, спаткала.
I хоць суровы той закон —
Не пажадай сябровай жонкі,—
Але інакш дыктуе кон.
— Маладажоны, вып'ем жжонкі!
|
|
